събота, 31 юли 2010 г.
петък, 30 юли 2010 г.
Commedia, Atto IV, scena 1 (Love duets a palazzo)
Adesso letteralmente potete vedete com’è stato il primo tocco nella conoscenza del Sig. Bauta e Tabarro e la Cantante che somiglia a Hipazia Teone. Basta cliccare sul link Musica a palazzo ed immaginare Sig. Bauta e Tabarro in abito da sera, senza maschera seduto tra il pubblico in prima fila e la bella bionda cantante che interpretava Violetta. Perché il primo spettacolo al quale lui ha assistito al palazzo Barbarigo Minotto è stato “Traviata”. La Cantante ossia Violetta lo toccò durante lo spettacolo, gli offrì un calice di champagne per la brindisi lirica, Signor Bauta e Tabarro rimase colpito e sentì un batticuore fortissimo. Dopo fare la conoscenza con la Cantante per lui è stato un gioco da bambini...
Palazzo Barbarigo Minotto è quello di intonaco rosa con la colonnina non radrizzata, un particolare che mi faceva sempre sorridere.
Signor Bauta e Tabarro invitò anche il suo amico il Fotografo di venire a vedere la Cantante che somigliava a Hipazia Teone e un lunedì o un venerdì il Fotografo e la Signora Straniera sono andati ad ascoltare Love Duets a Palazzo Barbarigo Minotto. In uno di quegli spettacoli che cominciano ogni sera alle 8.30 e vengono presentanti nelle sale del palazzo per massimo 80 persone. Sig. Bauta e Tabarro certamente aveva un posto in prima fila. Intanto era diventato amico della Cantante e le aveva proposto di cantare per lui quello che le piaceva in un concerto che lui desiderava organizzare per i suoi amici di Venezia...
La Signora Straniera insieva che andassero in gondola al concerto e eccoli con il Fotografo in una gondola di rapresentanza, tutti e due in abito da sera, elegantissimi.
Il Fotografo:
Ami quella persona perché ti piace?
Il suo aspetto fisico potrebbe peggiorare a causa di una malattia o di un incidente... continuerai ad amarla?
La Signora Straniera:
(ride) Lo sai che un giorno ho scritto al mio amore “Sei troppo bello per me, se perdi una mano avvisami” (continua a ridere) e lui mi risposto con un sorriso “E se perdo il caz.o”?
Il Fotografo:
Dirai che uno si ama per il suo carattere per la sua personalità? Le persone cambiano, nulla è più instabile del pensiero umano...
La Signora Straniera:
Sei un filosofo tu!
Il Fotografo:
O ami uno per il suo "io" più profondo? Da tremila anni l'insegnamento del Buddha storico ci illumina sull'insussistenza dell' "io", e da qualche centinaio d'anni anche il pensiero occidentale ha ammesso l'illusione del concetto dell' "io"...
La Signora Straniera:
Ah, dimenticavo, eri un buddista!
Il Fotografo:
La ami per la purezza della sua anima? Ma l'anima è uguale per tutti, é universale; allora perché quella persona piuttosto che quell'altra?
La Signora Straniera:
Ma cosa vuoi dirti? “Questo o quello per me pari sono”...come cantava il Marchese di Mantova “Questa o quella per me pari sono”, lui non si faceva queste domande che ti fai tu! E non dirmi che non descrimini a chi dare il tuo amore e a chi no ;)
Il Fotografo:
Ami quella persona perché ti dona delle emozioni che nessun altro ti da? Tanto vale che firmiate un contratto: "Io sono disposto ad amarti fintantoché tu mi darai quello di cui ho bisogno".
La Signora Staniera:
Non sarebbe male (ride)
Il Fotografo:
In realtà l'amore in sè esiste, esiste eccome... siamo noi esseri umani che siamo troppo egoisti per amare davvero...
La Signora Straniera:
Almeno proviamo (sorride) e più o meno ci riusciamo, no?
Il Fotografo:
sì, è vero, almeno possiamo provarci (sorride anche lui)
La Signora Straniera:
Perché se devo dare una risposta alle tue domande retoriche ti dico che l'amore e il bisogno vanno a bracetto. L'amore esiste finché esiste il bisogno.
Il Fotografo:
Ecco appunto, proprio per questo non sappiamo amare, perché confondiamo l'amore con il bisogno, con il possesso...
La Signora Straniera:
no no, proprio in questo bisogno sta la magia dell'amore (perché l'amore deve essere sempre più o meno reciproco, se ama solo l'uno e l'altro no, non è un'amore è un'illusione o una tragedia). Quindi sento il bisogno che una persona ha di me (lo dico in prima persona per spiegar meglio) ma proprio di me e di nessun'altro e rispondo a questo bisogno che mi emoziona e mi comuove. Capisci, in questo dare e contraccambiare sta l'amore. Ma succede solo se il "bisogno" si sente come unico e profondamente sincero e vero. Se il bisogno non c'è più, finisce anche l'amore.
Il Fotografo:
è proprio a causa di questa visione distorta dell'amore che in giro c'è così tanta infelicità... l'amore, se è vero, non ha bisogno di essere corrisposto, credi che Madre Teresa di Calcutta si aspettasse di essere corrisposta? e Buddha? e Gesù? e come loro esistono e sono esistite tante persone che hanno amato davvero, cioè senza aspettarsi niente in cambio, senza discriminare a chi dare il proprio amore e a chi no...
La Signora Straniera:
ma caro Walter, se si ama senza aver bisogno che l'altro ricambia in un certo modo che ci si accontenta, allora non sarà un amore e una missione o vocazione...i miseri esseri umani non amano come i tuoi eroi Madre Teresa, Buddha e Gesù...loro (io compreso) si aspettano qualcosa in cambio, si aspettano diverse forme di possesso...
Il Fotografo:
Se ti aspetti qualcosa, se nascosto nel sentimento c'è del bisogno, o, peggio, del senso di possesso, ecco che questo non è più amore, ma una dipendenza da qualcosa o da qualcuno, e ogni dipendenza corrisponde ad un anello di una catena che ci trascina verso l'infelicità, o quanto meno lontano dalla libertà... se invece sapessimo amare scevri da ogni bisogno ecco che saremmo molto più vicini alla serenità.
Non si tratta di esser santi, ma solo di essere liberi e se si è liberi si riesce a vivere sentimenti non inquinati.
La Signora Straniera:
Io ti cito Marsilio Ficino, quello che scrive lui sull'amore corriposto e non corrisposto. Ogni volta che due persone vivono un amore corrisposto uno vive nei pensieri dell'altro, tutti e due vivono nei pensieri dell'altro. Ognuno possiede se stesso e l'altro, possede se stesso nei pensieri dell'altro.
Il Fotografo:
è una questione di consapevolezza: se le persone vivessero l'amore nei termini da te spiegati perfettamente consapevoli che non stanno vivendo un vero amore, ma un surrogato molto divertente e temporaneamente appagante, allora sì, sarei d'accordo con la tua visione, ma dato che quasi mai è così...
La Signora Straniera:
poi, caro Walter, quel amore degli eroi che citi, non è amore, è l'imperativo categorico di Kant
Il Fotografo:
no Valeria, quell'amore sarebbe solo la salvezza degli uomini...
четвъртък, 29 юли 2010 г.
Commedia, Atto IV, scena 3 (pranzo all'osteria Antico Giorgione)
All'inizio dell'atto quarto mentre la Signorina Aspirante Cuoca e il Proprietario dell'osteria sono fuori, vediamo una coppia che entra nell'osteria. E' Sig. Bauta e Tabarro (con tabarro o senza, lo decide il regista) accompagnato da una giovane bionda, che somiglia un po' a Hipazia Teone. Questa bionda misteriosa nella commedia è la Cantante che Sig. Bauta e Tabarro aveva conosciuto in un concerto al palazzo privato dove dal suo ultimo arrivo a Venezia aveva l'abbitudine di andare alcune serate per ascoltare i suoi dueti preferiti delle opere italiane. L'aveva conosciuta, lei gli era piaciuta e le aveva proposto di cantare, di fare un concerto organizzato da lui stesso. Sono diventati quasi amici e le aveva promesso di portala a vedere calle Amor dei Amici. Intanto aveva fatto una prenotazione per pranzo all'osteria "Antico Giorgione". Il Signor Bauta e Tabarro aveva parlato alla Cantante per la sua passione dei fumetti e particolarmente di "Favola di Venezia" e dopo aver farle vedere Calle Amor degli Amici sono entrati nell'osteria dove la cucina gli piaceva.
foto di Aldo scaricata (con permesso) dal suo blog scritto in francese VENEZIAMENTE.
Qui vi faccio leggere solo alcune battute, perché la scena la dovrò modificare. L'idea che ho è questa: Mentre il proprietario parla davanti alla camera della Signorina Giornalista Aspirtante Cuoca e mentre le permette di entrare anche in cucina, Sig. Bauta e Tabarro parla in sala con la bionda che lo accompagna. Forse il pubblico non capisce ancora che lei è una cantante, non so ancora.
Intanto adesso vediamo solo alcune delle battute.
Sig. Bauta e Tabarro:
Il fatto che io capisca il veneziano non ha niente d'avere con questa mia passione..
I miei genitori sono veneti.
La Bionda:
Ecco perché ieri ha comprato quel dizionario veneziano... Ma sono curiosa qual è stata la prima parola che ha cercato in esso?
Signor Bauta e Tabarro:
La prima parola che ho cercato è stata la parola "amia". Mio papà, che parla veneto (e non veneziano) dice sempre "me agna" (foneticamente) quando parla di sua zia. Come non ero sicuro della maniera di scrivere quella parola, l'ho cercata nel dizionario senza trovarla. Finalmente ho trovato che in veneziano si dice "amia" o "gnagna".
La Bionda:
E come si dice zio? "Amio" o "gnagno"?
Signor Bauta e Tabarro:
Assolutamente no. Per completare l'informazione, sappia che in veneziano zio si dice "barba".
(ridono tutti e due)
La Bionda:
Ho sentito che in Italia dicono "che barba!" "quell'aria è una barba..." per una cosa molto molto noiosa.
Signor Bauta e Tabarro:
Sappia che in francese, quando una cosa è noiosa, si dice "Quelle barbe!" o "C'est barbant!", esattamente come in italiano. Ma per un'aria meglio dire molto noiosa.
Intanto scelgono dal menù del giorno, arrivano e ripassano dei camerieri, il Proprietario e la Signorina entrano in cucina... Il Signor Bauta e Tabarro e la sua nuova amica cantante mangiano e bevono del buon vino, quel cameriere che faceva un riprovero allo chef non fa brutte figure (è scontento solo in cucina), con i clienti si comporta come si deve.
...
Sig. Bauta e Tabarro:
Pensi che la corte sconta non l'avevo mai vista prima. Ho visto altri posti citati da Ugo Pratt, come la calle Amor degli amici, i leoni dell'Arsenale, però non avevo mai rintracciato quella corte. E poi, non ero più stato a Venezia dall'estate del 1993. Da bambino ci venivo ogni anno, anche diverse volte, ma queste non contano. Poi ho fatto una visita con il fumetto di Pratt nel 1985 e anche per il Carnevale nel 1986. Ci sono poi tornato con degli amici a diverse occasioni... ma mai più fra 1993 et 2009!
foto di Aldo scaricata (con permesso) dal suo blog scritto in francese VENEZIAMENTE.Qui vi faccio leggere solo alcune battute, perché la scena la dovrò modificare. L'idea che ho è questa: Mentre il proprietario parla davanti alla camera della Signorina Giornalista Aspirtante Cuoca e mentre le permette di entrare anche in cucina, Sig. Bauta e Tabarro parla in sala con la bionda che lo accompagna. Forse il pubblico non capisce ancora che lei è una cantante, non so ancora.
Intanto adesso vediamo solo alcune delle battute.
Sig. Bauta e Tabarro:
Il fatto che io capisca il veneziano non ha niente d'avere con questa mia passione..
I miei genitori sono veneti.
La Bionda:
Ecco perché ieri ha comprato quel dizionario veneziano... Ma sono curiosa qual è stata la prima parola che ha cercato in esso?
Signor Bauta e Tabarro:
La prima parola che ho cercato è stata la parola "amia". Mio papà, che parla veneto (e non veneziano) dice sempre "me agna" (foneticamente) quando parla di sua zia. Come non ero sicuro della maniera di scrivere quella parola, l'ho cercata nel dizionario senza trovarla. Finalmente ho trovato che in veneziano si dice "amia" o "gnagna".
La Bionda:
E come si dice zio? "Amio" o "gnagno"?
Signor Bauta e Tabarro:
Assolutamente no. Per completare l'informazione, sappia che in veneziano zio si dice "barba".
(ridono tutti e due)
La Bionda:
Ho sentito che in Italia dicono "che barba!" "quell'aria è una barba..." per una cosa molto molto noiosa.
Signor Bauta e Tabarro:
Sappia che in francese, quando una cosa è noiosa, si dice "Quelle barbe!" o "C'est barbant!", esattamente come in italiano. Ma per un'aria meglio dire molto noiosa.
Intanto scelgono dal menù del giorno, arrivano e ripassano dei camerieri, il Proprietario e la Signorina entrano in cucina... Il Signor Bauta e Tabarro e la sua nuova amica cantante mangiano e bevono del buon vino, quel cameriere che faceva un riprovero allo chef non fa brutte figure (è scontento solo in cucina), con i clienti si comporta come si deve.
...
Sig. Bauta e Tabarro:
Pensi che la corte sconta non l'avevo mai vista prima. Ho visto altri posti citati da Ugo Pratt, come la calle Amor degli amici, i leoni dell'Arsenale, però non avevo mai rintracciato quella corte. E poi, non ero più stato a Venezia dall'estate del 1993. Da bambino ci venivo ogni anno, anche diverse volte, ma queste non contano. Poi ho fatto una visita con il fumetto di Pratt nel 1985 e anche per il Carnevale nel 1986. Ci sono poi tornato con degli amici a diverse occasioni... ma mai più fra 1993 et 2009!
сряда, 28 юли 2010 г.
Commedia Atto IV, scena 2 (Antico Giorgione)
In questa scena del IV atto della commedia vediamo una Signorina Aspirante Cuoca e il Padrone della Casa nella quale dicono nei primi anni del '500 abitavasse il grande pittore Giorgione o Giorgio di Castelfranco. Il Padrone della Casa nella commedia, tra l'altro, è anche il Proprietario dell'osteria "Antico Giorgione".
Ora, vediamoli per prima volta questi due nuovi personaggi in campo San Silvestro. La Signorina tiene in mano una piccola videocamera e mentre parla con il proprietario riprende il campo d’impianto regolare. Una volta messa in scena la commedia potremmo vedere su uno schermo dietro i personaggi queste riprese :)
Photo credit: http://www.panoramio.com/photo/26907590
La Signorina:
Questo luogo ha avuto un certo rilievo nella storia dell’arte perché si pensa che qui vicino abbia abitato il grande pittore Giorgione! La guida di Touring Club Italiano cita proprio numero 1022...
Il Proprietario:
Se parliamo delle guide per i curiosi dovrei precisare che nella guida Mangiarotti, una bella guida inerente alle principali attività commerciali a Venezia, fin dal 1882 viene indicata la trattoria “ Al Giorgione” esistente a San Silvestro in rio terrà ai civici 1022b e 1040.
La Signorina:
Rio terrà vuol dire un rio interrato, infatti il rio c’era una volta ma ora il ricordo di esso si è corservato solo nel nome “rio terrà”, giusto?
Il Proprietario:
Il rio scorreva di fronte e sul lato sinistro della chiesa. Infatti, fu interrato solo nel 1845 come ricorda una lapide murata su di una casa di Rio terrà Sant’Aponal: “chiusi tre rivi – distrutti tre ponti”
Photo: The Churches of Venice
La Signorina:
“Chiusi tre rivi – distrutti tre ponti” Che bello farlo ricordare con una lapide! Vorrei riprenderla questa lapide poi. Ma lei conosce perfettamente la storia del campo!
Il Proprietario:
No, perfettamente è esagerato, so quando fu aperta l’osteria "Al Giorgione". (sorride)
(I due camminano verso la facciata della chiesa e Riò terrà San Silvestro)
La Signorina:
Immagino dopo l’interramento del rio e la distruzione dei tre ponti...
Il Proprietario:
Esatto, l’interramento diede possibilità ai palazzi che si affacciavano di sfruttare il nuovo spazio che si era venuto a creare e così nel 1880 l’osteria “Al Giorgione” fu aperta.
La Signorina:
Però si sa da chi fu aperta?
Il Proprietario:
Sì, fu aperta da da Domenico Cominotto, friulano, in società con un veneziano di nome Seraglia.. proprio qui al pianterreno del palazzo Valier – Bembo, locale di proprietà dello stesso Seraglia..
La Signorina:
Quandi i soci erano un friulano e un veneziano che volevano sfruttare la nuova via sorta dall’interramento del rio prospiciente.
Il Proprietario:
Esatto... Alcuni anni dopo, grazie all’andamento finanziario, quel friulano Domenico Cominotto decise di aprire una succursale al Ponte dei Gesuiti e la diede in gestione ad un'altra persona, un tale Pietro De Cesco.
La Signorina:
Ma l’osteria qua si chiamava dall’inizio “Al Giorgione”?
Il Proprietario:
Sì, in passato l’opinione diffusa era che il palazzo fosse stato l’abitazione del Giorgione e che, di conseguenza, gli stessi affreschi dentro fossero opera sua...
La Signorina:
Poi entriamo a vedere quegli affreschi..
Il Proprietario:
Sì, gli affreschi ci sono ancora, li abbiamo restaurati ma non sono opere del Giorgione, sono d’età più tarda...
La Signorina:
Dunque quello che aprì l’osteria...
Il Proprietario:
Quando Domenico Cominotto decise di aprire l’osteria era, però, persuaso che il Giorgione fosse un Barbarella ed avesse abitato e affrescato il palazzo.
La Signorina:
Sta scherzando Lei! Sempre nella guida di Touring Club Italiano ho letto che per altri l’onore toccherebbe al vicino palazzo numero anagrafico 1091..
Il Proprietario:
In realtà in una guida degli anni '50 si descrive l’area nei seguenti termini: “Rio terrà S. Silvestro al n. 1022 di fronte alla facciata della chiesa Palazzo Valier ( secolo XVI) già ornato di affreschi scomparsi, di Taddeo Longhi (sec. XVII) supposta dimora di Giorgione, che forse potè invece abitare nella casa al n. 1091.”
La Signorina:
Ah, ecco perché...
Il Proprietario:
Ma a me piace pensare che il Giorgione abitasse proprio nel palazzo nel quale si trovava l’osteria “Al Giorigone”.
La Signorina:
Come piaceva pensarlo anche al primo gestore quel friulano di nome..
Il Proprietario:
...Domenico Comminotto che nel frattempo, divenne unico proprietario e aprì una seconda succursale nella popolare via Garibaldi a Castello.
La Signorina:
Direi che il nome del Giorgione abbia portato fortuna dell’osteria...
Il Proprietario:
Sì, poi nel primo decenio di Novecento Domenico Cominotto moriva e la moglie si ritirava dall’attività chiudendo l’attività, ma l’osteria, dato il successo avuto, fu riaperta da Angelo Bisato di Noventa Padovana solo alcuni anni a seguire.
La Signorina:
Adesso entriamo!
(Entrano)
Il Proprietario:
Per sentito dire, questa è un'osteria ancora nel passato, poi confermato da ricerca storica.
La Signorina: (sempre riprendendo con la videocamera in mano)
Possiamo spostarci vicino a quel portone bellissimo?
Il Proprietario:
Volentieri!
(si spostano)
Il Proprietario:
Questa è una porta d'acqua del '700. Lì (indica l'ingresso dell'Osteria) avevamo un rio che da Canal Grande andava a finire al Ponte Storto. I nobili che abitavano questo palazzo accedevano e andavano direttamente nell'androne.
La Signorina:
Infatti l’osteria dopo l’interramento del rio fu aperta nell’antico androne della porta d’acqua!
Il Proprietario:
E' stato interrato nel 1845 e qui nel 1880 diventa un'osteria. E la porta d’acqua del '700, l’abbiamo restaurata e l’abbiamo messa qui!
La Signorina: (guardando e riprendendo con la camera anche le pareti)
E ci sono anche degli affreschi!
Il Proprietario:
Qui abbiamo tutte decorazioni del 1700, (indica sotto il soffitto), vecchi marmorini del '700, e in sala - affreschi dell'800. L'unica cosa nuova è quel lampadario fatto dal maestro Fornasier da Murano che io ho battezzato "i cigni" perchè hanno il becco e il collo come i cigni.
La Signorina:
Sì, veramente.. Impressionante!
Il Proprietario:
Sotto abbiamo trovato dei pozzi - un pozzo del 1300, facciamo un libricino in cui metteremo tutto quello che abbamo trovato.
La Signorina:
E la gente che viene a mangiare in questa autmosfera trova...
Il Proprietario:
Trova un’abbondante offerta gastronomica che punta alla qualità eccellente degli ingredienti, rigorosamente freschi e di stagione..
La Signorina:
Ma qui si può mangiare anche la carne, non solo il pesce, vero?
Il Proprietario:
Se uno ama la carne, trova anche la carne, non ci sono problemi. Però, questa è una città di mare e pertanto - il pesce comanda!
La signorina: (ripete contenta)
E pertanto – il pesce comanda!
Il Proprietario:
Il pescato è sempre di giornata, scelto personalmente con cura dallo shef tra i banchi dei pescatori al mercato del vicino Rialto.. Le carni sono cotte a bassa temperature e sotto vuoto. (sorride) Occhio di riguardo per i ciliaci!
La Signorina:
Adesso entriamo anche in cucina...
Il Proprietario: (aprendo la porta della cucina)
Le verdure, rigorosaente di stagione, fatte venire appositamente dalle coltivazioni delle isole della laguna..
(Entrano in cucina)
Il Proprietario:
Eccoli il nostro Chef ed i suoi autanti.
La Signorina:
Buongiorno a tutti!
Tutti le sorridono e rispondono in sincrono:
Buongiorno!
La Signorina (avviciandosi allo Chef con la camera in mano):
Quali sono le difficoltà di questo lavoro?
Lo Chef:
Ci vuole tanta passione e sono tante le ore lavorative. Non puoi decidere di fare il cuoco a 6 ore. Impossibile. Devi fare il cuoco a tempo pieno a discapito della famiglia, delle morose che ti mollano continuamente...
La Signorina:
Confermano tutti?
Tutti ridono e annuiscono in sincrono:
Sì, sì. Sì!
La Signorina:
Allora si fa la moglie - vice cuoco o alla cassa...
Tutti ridono di nuovo e rinnegano questa possibilità in sincrono:
No, no, no!
Il Proprietario:
Mai lavorare insieme alla propria moglie. Mai, mai, mai. La peggior scelta che uno possa fare. (dicendo questo esce dalla cucina)
(La Signorina Aspirante Cuoca sorride e non commenta. Tanto, è ammessa lì dove le mogli sono persone non grate e riprende quello che fa lo Chef.)
(Entra il cameriere ed aspetta dei piatti pronti)
Il Cameriere:
Aspetto la battuta.
Lo Chef: (dando un occhio alla camera, intanto preparando qualcosa)
Pensa che Venezia commercializzava lo storione col mar Nero - lo chiamavano moron. Veniva portato dove c'è il Castello, lì c'è un'area che si chiama Tana. Lì veniva commercializzato secco per portarlo nelle imbarcazioni nei lunghi viaggi - un cibo da nave, da barca.
Il Cameriere: (con un pizico di rimprovero)
Tu parla con la Signorina...
(Lo Chef continuando quello che faceva non gli risponde nulla ma infatti non riesce a nascondere l’imbarazzo)
(Entra il Proprietario)
Il Proprietario: (sorridendo alla Signorina Aspirante Cuoca)
Contenta?
La Signorina:
Contentissima!!!
Ora, vediamoli per prima volta questi due nuovi personaggi in campo San Silvestro. La Signorina tiene in mano una piccola videocamera e mentre parla con il proprietario riprende il campo d’impianto regolare. Una volta messa in scena la commedia potremmo vedere su uno schermo dietro i personaggi queste riprese :)
Photo credit: http://www.panoramio.com/photo/26907590
La Signorina:
Questo luogo ha avuto un certo rilievo nella storia dell’arte perché si pensa che qui vicino abbia abitato il grande pittore Giorgione! La guida di Touring Club Italiano cita proprio numero 1022...
Il Proprietario:
Se parliamo delle guide per i curiosi dovrei precisare che nella guida Mangiarotti, una bella guida inerente alle principali attività commerciali a Venezia, fin dal 1882 viene indicata la trattoria “ Al Giorgione” esistente a San Silvestro in rio terrà ai civici 1022b e 1040.
La Signorina:
Rio terrà vuol dire un rio interrato, infatti il rio c’era una volta ma ora il ricordo di esso si è corservato solo nel nome “rio terrà”, giusto?
Il Proprietario:
Il rio scorreva di fronte e sul lato sinistro della chiesa. Infatti, fu interrato solo nel 1845 come ricorda una lapide murata su di una casa di Rio terrà Sant’Aponal: “chiusi tre rivi – distrutti tre ponti”
Photo: The Churches of Venice
La Signorina:
“Chiusi tre rivi – distrutti tre ponti” Che bello farlo ricordare con una lapide! Vorrei riprenderla questa lapide poi. Ma lei conosce perfettamente la storia del campo!
Il Proprietario:
No, perfettamente è esagerato, so quando fu aperta l’osteria "Al Giorgione". (sorride)
(I due camminano verso la facciata della chiesa e Riò terrà San Silvestro)
La Signorina:
Immagino dopo l’interramento del rio e la distruzione dei tre ponti...
Il Proprietario:
Esatto, l’interramento diede possibilità ai palazzi che si affacciavano di sfruttare il nuovo spazio che si era venuto a creare e così nel 1880 l’osteria “Al Giorgione” fu aperta.
La Signorina:
Però si sa da chi fu aperta?
Il Proprietario:
Sì, fu aperta da da Domenico Cominotto, friulano, in società con un veneziano di nome Seraglia.. proprio qui al pianterreno del palazzo Valier – Bembo, locale di proprietà dello stesso Seraglia..
La Signorina:
Quandi i soci erano un friulano e un veneziano che volevano sfruttare la nuova via sorta dall’interramento del rio prospiciente.
Il Proprietario:
Esatto... Alcuni anni dopo, grazie all’andamento finanziario, quel friulano Domenico Cominotto decise di aprire una succursale al Ponte dei Gesuiti e la diede in gestione ad un'altra persona, un tale Pietro De Cesco.
La Signorina:
Ma l’osteria qua si chiamava dall’inizio “Al Giorgione”?
Il Proprietario:
Sì, in passato l’opinione diffusa era che il palazzo fosse stato l’abitazione del Giorgione e che, di conseguenza, gli stessi affreschi dentro fossero opera sua...
La Signorina:
Poi entriamo a vedere quegli affreschi..
Il Proprietario:
Sì, gli affreschi ci sono ancora, li abbiamo restaurati ma non sono opere del Giorgione, sono d’età più tarda...
La Signorina:
Dunque quello che aprì l’osteria...
Il Proprietario:
Quando Domenico Cominotto decise di aprire l’osteria era, però, persuaso che il Giorgione fosse un Barbarella ed avesse abitato e affrescato il palazzo.
La Signorina:
Sta scherzando Lei! Sempre nella guida di Touring Club Italiano ho letto che per altri l’onore toccherebbe al vicino palazzo numero anagrafico 1091..
Il Proprietario:
In realtà in una guida degli anni '50 si descrive l’area nei seguenti termini: “Rio terrà S. Silvestro al n. 1022 di fronte alla facciata della chiesa Palazzo Valier ( secolo XVI) già ornato di affreschi scomparsi, di Taddeo Longhi (sec. XVII) supposta dimora di Giorgione, che forse potè invece abitare nella casa al n. 1091.”
La Signorina:
Ah, ecco perché...
Il Proprietario:
Ma a me piace pensare che il Giorgione abitasse proprio nel palazzo nel quale si trovava l’osteria “Al Giorigone”.
La Signorina:
Come piaceva pensarlo anche al primo gestore quel friulano di nome..
Il Proprietario:
...Domenico Comminotto che nel frattempo, divenne unico proprietario e aprì una seconda succursale nella popolare via Garibaldi a Castello.
La Signorina:
Direi che il nome del Giorgione abbia portato fortuna dell’osteria...
Il Proprietario:
Sì, poi nel primo decenio di Novecento Domenico Cominotto moriva e la moglie si ritirava dall’attività chiudendo l’attività, ma l’osteria, dato il successo avuto, fu riaperta da Angelo Bisato di Noventa Padovana solo alcuni anni a seguire.
La Signorina:
Adesso entriamo!
(Entrano)
Il Proprietario:
Per sentito dire, questa è un'osteria ancora nel passato, poi confermato da ricerca storica.
La Signorina: (sempre riprendendo con la videocamera in mano)
Possiamo spostarci vicino a quel portone bellissimo?
Il Proprietario:
Volentieri!
(si spostano)
Il Proprietario:
Questa è una porta d'acqua del '700. Lì (indica l'ingresso dell'Osteria) avevamo un rio che da Canal Grande andava a finire al Ponte Storto. I nobili che abitavano questo palazzo accedevano e andavano direttamente nell'androne.
La Signorina:
Infatti l’osteria dopo l’interramento del rio fu aperta nell’antico androne della porta d’acqua!
Il Proprietario:
E' stato interrato nel 1845 e qui nel 1880 diventa un'osteria. E la porta d’acqua del '700, l’abbiamo restaurata e l’abbiamo messa qui!
La Signorina: (guardando e riprendendo con la camera anche le pareti)
E ci sono anche degli affreschi!
Il Proprietario:
Qui abbiamo tutte decorazioni del 1700, (indica sotto il soffitto), vecchi marmorini del '700, e in sala - affreschi dell'800. L'unica cosa nuova è quel lampadario fatto dal maestro Fornasier da Murano che io ho battezzato "i cigni" perchè hanno il becco e il collo come i cigni.
La Signorina:
Sì, veramente.. Impressionante!
Il Proprietario:
Sotto abbiamo trovato dei pozzi - un pozzo del 1300, facciamo un libricino in cui metteremo tutto quello che abbamo trovato.
La Signorina:
E la gente che viene a mangiare in questa autmosfera trova...
Il Proprietario:
Trova un’abbondante offerta gastronomica che punta alla qualità eccellente degli ingredienti, rigorosamente freschi e di stagione..
La Signorina:
Ma qui si può mangiare anche la carne, non solo il pesce, vero?
Il Proprietario:
Se uno ama la carne, trova anche la carne, non ci sono problemi. Però, questa è una città di mare e pertanto - il pesce comanda!
La signorina: (ripete contenta)
E pertanto – il pesce comanda!
Il Proprietario:
Il pescato è sempre di giornata, scelto personalmente con cura dallo shef tra i banchi dei pescatori al mercato del vicino Rialto.. Le carni sono cotte a bassa temperature e sotto vuoto. (sorride) Occhio di riguardo per i ciliaci!
La Signorina:
Adesso entriamo anche in cucina...
Il Proprietario: (aprendo la porta della cucina)
Le verdure, rigorosaente di stagione, fatte venire appositamente dalle coltivazioni delle isole della laguna..
(Entrano in cucina)
Il Proprietario:
Eccoli il nostro Chef ed i suoi autanti.
La Signorina:
Buongiorno a tutti!
Tutti le sorridono e rispondono in sincrono:
Buongiorno!
La Signorina (avviciandosi allo Chef con la camera in mano):
Quali sono le difficoltà di questo lavoro?
Lo Chef:
Ci vuole tanta passione e sono tante le ore lavorative. Non puoi decidere di fare il cuoco a 6 ore. Impossibile. Devi fare il cuoco a tempo pieno a discapito della famiglia, delle morose che ti mollano continuamente...
La Signorina:
Confermano tutti?
Tutti ridono e annuiscono in sincrono:
Sì, sì. Sì!
La Signorina:
Allora si fa la moglie - vice cuoco o alla cassa...
Tutti ridono di nuovo e rinnegano questa possibilità in sincrono:
No, no, no!
Il Proprietario:
Mai lavorare insieme alla propria moglie. Mai, mai, mai. La peggior scelta che uno possa fare. (dicendo questo esce dalla cucina)
(La Signorina Aspirante Cuoca sorride e non commenta. Tanto, è ammessa lì dove le mogli sono persone non grate e riprende quello che fa lo Chef.)
(Entra il cameriere ed aspetta dei piatti pronti)
Il Cameriere:
Aspetto la battuta.
Lo Chef: (dando un occhio alla camera, intanto preparando qualcosa)
Pensa che Venezia commercializzava lo storione col mar Nero - lo chiamavano moron. Veniva portato dove c'è il Castello, lì c'è un'area che si chiama Tana. Lì veniva commercializzato secco per portarlo nelle imbarcazioni nei lunghi viaggi - un cibo da nave, da barca.
Il Cameriere: (con un pizico di rimprovero)
Tu parla con la Signorina...
(Lo Chef continuando quello che faceva non gli risponde nulla ma infatti non riesce a nascondere l’imbarazzo)
(Entra il Proprietario)
Il Proprietario: (sorridendo alla Signorina Aspirante Cuoca)
Contenta?
La Signorina:
Contentissima!!!
вторник, 27 юли 2010 г.
"Gli Archi del Paradiso" in calle del Paradiso
Ieri chattando nello spazio di fb con Matteo e parlando degli archi di Venezia lui mi ha dato un link verso il post di Fausto che aveva come oggetto gli archi del Paradiso. Certamente, l'avevo letto. Il link lo allego anche qui sotto. A Matteo ho risposto che si trattava di arte, non di edilizia minore. E lui ha aggiunto che uno dei due archi collegò le case, proprietà di due famiglie del partriziato veneziano - Foscari e Mocenigo come confermano gli stemmi visibili sull'arco. Tutti e due archi gotici in Calle del Paradiso risalgono agli inizi del Quattrocento e sono bellissimi esempi dell'arte gotica. Io, sfortunamente non li ho visti, perché fino ai primi di novembre c'erano delle impalcature in calle del Paradiso. Qundi ci vado a settembre e farò delle foto. Per adesso vi offro qualche link dove leggete di più e potete vedere le foto scattate da altre persone.
ecco un link attivo verso il post di Fausto IN ITALIANO.
ecco un link verso l'articolo scritto da a lover of Venice IN ENGLISH.
ed ecco un link che vi porterà in Calle del Paradiso con foto e spiegazioni IN GERMAN.
Guardate anche quello che avevo scritto nella mia continuazione COSE DA FARE A VENEZIA.
Carl Spitzweg, Vue de l'Ponte e calle del Paradiso, 1832, 12,5 x 10 cm
un dipinto di Dario Gianini trovato in Internet
foto grazie a Cà del Paradiso Apartment.
Е alla fine una grande sopresa per i lettori della nostra commedia veneziana! Potevo farviela con il gentile permesso di Sig. Bauta e Tabarro che per il Carnevale 2005 indossava la maschera di Arlecchino!
Scaricata dal suo blog VENEZIAMENTE.
ecco un link attivo verso il post di Fausto IN ITALIANO.
ecco un link verso l'articolo scritto da a lover of Venice IN ENGLISH.
ed ecco un link che vi porterà in Calle del Paradiso con foto e spiegazioni IN GERMAN.
Guardate anche quello che avevo scritto nella mia continuazione COSE DA FARE A VENEZIA.
Carl Spitzweg, Vue de l'Ponte e calle del Paradiso, 1832, 12,5 x 10 cm
un dipinto di Dario Gianini trovato in Internet
foto grazie a Cà del Paradiso Apartment.Е alla fine una grande sopresa per i lettori della nostra commedia veneziana! Potevo farviela con il gentile permesso di Sig. Bauta e Tabarro che per il Carnevale 2005 indossava la maschera di Arlecchino!
Scaricata dal suo blog VENEZIAMENTE.
понеделник, 26 юли 2010 г.
due calli fotografati da Daisuke Ido
Daisuke Ido ha detto:
Calle stretta. Autoesplicativo.
Vicino Campo S.Polo
© photo by Giorgio Ferretto alias Daisuke Ido
Avete visto gli archi? C'è un arco in mattone anche nella foto seguente.
© photo by Giorgio Ferretto alias Daisuke Ido
Some rights reserved.
Calle stretta. Autoesplicativo.
Vicino Campo S.Polo
© photo by Giorgio Ferretto alias Daisuke IdoAvete visto gli archi? C'è un arco in mattone anche nella foto seguente.
© photo by Giorgio Ferretto alias Daisuke IdoSome rights reserved.
неделя, 25 юли 2010 г.
Arches arches everywhere
© photo by Daisuke Ido (foto e titolo originale Arches arches everywhere Giorgio Ferretto alias Daisuke Ido)Прекрасна снимка на Дайсуке Идо публикувана сред другите в неговия photo set Venezia - calli, campielli e corti сред албумите му във Flickr. Заех и оригиналното й английско заглавие избрано от фотографа с измислено японско име и го сложих за заглавие на този пост.
© photo by Daisuke IdoМинавала съм поне през три от пътуванията си до Венеция поне веднъж по тази Calle degli Albanesi, типична calle получила названието си от албанците, които някога са обитавали там, и никога не съм поглеждала нагоре. Така, че не мога да кажа, че съм видяла тези арки заснети на тази снимка от Джорджо Ферето, наричан още Дайсуке Идо.
© photo by Fausto MaroderТези арки, които могат да се видят над някои от тесните calli (това е мн.ч. на венецианската дума calle, название което се използва за проходите или уличките в този уникален град, на италиански calle всъшност означава непавиран път) та тези арки, свързващи сградите във енеция ги наричат и volti - сводове. Освен стабилизираща строежите функция някога те са показвали, че собствениците на свързаните сгради с такива арки са едни и същи или в отношения на родство. Многозина от богатите венециански патриции са инвестирали парите си в недвижими имоти, строели сгради, които давали под наем. Така, че тези арки са една любопитна характеристика на строителното предприемачество във Венеция по времето на републиката.
Аз, уви, съм заснела само една от тези арки, една от най-големите, чийто свод е специално укрепен с дървена подпора днес при campo Santa Marina. Тази подпора, която можете да видите и на една от снимките на Фаусто в специално посветения на тези тухлени арки във Венеция пост в неговия Alloggi Barbaria Blog. Снимката с дървената подпора (поставена вероятно за повече безопасност сега) всъщност показва как са били изграждани арките още от появата им в римското строителство - първо се е поставял модул от дърво и върху свода направен от дърво се изграждала арката тухла по тухла, след което дървена подпора се маха и арката с добре споени тухли с хоросан е готова. Римските трумфални арки са били изгражани по същия начин, но са били били облицовани с мрамор и скулптурни изображения с богини на победата, декоративни елементи и човешки фигури, изобразаващи пленици и военни кампании увенчани с победа. Арката от тухли обаче е била широко използвана не само в представителните сгради, храмове, бани, театри и амфитеатри, но в обикноевеното жилищно строителство чак до днес, където дори у нас, в България мнозина искат да имат арка в коридора на апартамента си. И знаете ли защо, защото идеята за минаването под нея създава приятно усещане.
© photo by Fausto MaroderEто и моята снимка с тухлена арка, влязла в кадъра едва ли не случайно когато щраках на кампо Санта Марина.
Тя е една от големите и Фаусто е заснел със zoom широкия свод с дървена подпора за безопасност сложена в последните години.
© photo by AnnaLiviaАко искате да видите как тази calle oтвежда на Campo Sant'Angelo вижте оригиналния пост на АннаЛивия в Mes Carnets Vénitiens.
Eто още една голяма арка с ключов камък от бял камък от Истрия в сестриере Канареджо, арка до която аз изобщо не съм стигала, но след като я видях на снимката на АннаЛивия, знам вече къде ще я видя, когато се разходя по-обстойно в Канареджо. Ето и линка, към поста в Mes Carnets Vénitiens откъдето свалих снимката.
© photo by AnnaLivia
събота, 24 юли 2010 г.
The true artist helps the world...
The United States Pavilion at the Giardini della Biennale
Bruce Nauman, June 7 - November 22, 2009
Embracing the entire perimeter of the U.S. Pavilion's frieze is a recreation of Nauman's 1983-88 landmark outdoor neon sign, Vices and Virtues (permanently installed at the University of California, San Diego).
Bruce Nauman
American, Born 1941
The True Artist Hepls the World by Revealing Mystic Truths (Window or Wall Sing)
1967, neon
What are we to make of this curious statement? Should we believe it? Is this the artist's subjective opinion, or something that is objectively true? Even Nauman has stated an ambivalence towards the sign: "The most difficult thing about the whole piece for me was the statement. It was a kind of test - like when you say something out loud to see if you believe it. Once written down, I could see that the statement [...] was on the one hand a totally silly idea and yet, on the other hand, I believed it. It's true and not true at the same time. It depends on how you interpret it and how seriously you take yourself. For me it's still a very strong thought."
петък, 23 юли 2010 г.
un arco moderno a Venezia (fotografato da Aldo e da AnnaLivia)
© foto di Aldo pubblicata nel suo blog VENEZZIAMENTE.Aldo a dit...
J'aime cet endroit, il est calme et reposant.
© foto di AnnaLivia pubblicata nel suo blog Mes carnets Vénitiens.AnnaLivia a dit...
Un endroit très calme et agréable.
una foto di Cleia
Ieri nella posta in arrivo mi aspettava una sorpresa - Cleia mi aveva mandato una delle sue foto belle. Senza aver capito bene se la potevo pubblicare nel mio blog, mi decido di farviela vedere. Immagino che Cleia volesse che l'avrei pubblicata.
© photo by Cleia
To see Cleia.'s photo gallery on DarQroom click here
© photo by CleiaTo see Cleia.'s photo gallery on DarQroom click here
четвъртък, 22 юли 2010 г.
Коли във Венеция (втора част)
На празника на Реденторе тази година сред подобаващо украсените лодки, минаващи по Канал Гранде следобеда на третата събота от месец юли, за да се наредят в залива на Сан Марко, където да изчакат фойерките половин час преди полунощ, венецианците и гостите на града са видели и този автомобил амфибия сред водния парад от лодки, който Фаусто не е пропуснал да снима и да покаже в своя Alloggi Barbaria Blog. Аз го бях видяла този автомобил и във видеото стъкмено от Ален (ако някой се интересува да ми пише и ще му дам линк, но на Ален тук и сега да да му правя реклама). Трябва да призная, че тези автомобили в Канал Гранде не са ми въобще по вкуса, но не мога да отрека, че събират погледите на хората.
© photo by Fausto Maroder
Ето и снимката, направена през месец май 2009, която преди време видях в блога на Алдо VENEZZIAMENTE. Aко кликнете на линка ще разберете повече за този екцентрик, аз няма сега да си правя труда да го превеждам от френски.
Ето и австралийската кола и мотор на Шон Гладуел, представил Австралия на 53то Биенале в Градините с (макети на?) колата и мотора от свръх-австралийските си филми. Колата спокойно си беше паркирана, а моторът бе забит (пардон, инсталиран) в стената на австралийския павилион, където в двете затъмнени зали можеха да се видят на големи екрани двата му филма с ясни послания. Уви, ние не ги гледахме, за да ви кажа точно какви бяха, но който се интересува може да провери в Интернет.
Australia Shaun Gladwell
Commissioner: Doung Hall
Venue: Giardini
Австралия на 53то Биенале се представяше с още четирима артисти или с още двама и един тандем, които ние така и не видяхме в Ludoteca Santa Maria Ausiliatrice в сестиере Кастело.
Е, тези сцени бяха много австралийски, носеха нещо от духа на Ръсел Кроу, който всъщност е дошъл в Австралия от Нова Зеландия. Това поне бе само опасно на вид, но не покъртително като другия филм с моториста и животното в другата зала на Австралийския павилион.
Това с мотора беше ужасяващо, съжалих, че бях попаднала точно на тези кадри с мъртвото животно и не можех да разбера артиста, който бе заснел как го вдига, както и кураторите, които бяха решили да представят Австралия точно с него. (Така и не разбрах той ли го бе блъснал или го намерил край пътя и не искам да зная.) Беше покъртително, малкото което видях предизвика в сърцето ми такава жал, каквато май вече никоя "Пиета" не може да предизвика, а съм видяла 3 на Микеланджело и на един друг по-късен скулптор в катедралата на Орвието, също много въздействаща.
Дотука бяха бутафориите, истинският сребрист ягуар така и не го снимах във вътрешния двор на казиното, нямах никакво намерение да снимам автомобил във Венеция, пък дори и ягуар в двора на палацо Вендрамин Калержи, където в мецанина с изглед към Канал Гранде преди 130 години е умрял влюбилият се във Венеция Рихард Вагнер.
Ето обаче накрая една снимка от Венеция, която намерих в сайта на Ан,The Churches of Venice. На нея виждаме една стара кола до църквата Сант`Андреа дела Дзирада (S. Andrea della Zirada) недалеч от Пиацале Рома. Църквата е издигната през ХІV век, реконстуирана е към средата на ХV и запазила тогавашната си тухлена фасада, а камнарията с купол е от ХVІІІ век. Затворена отдавна за култа и лишена от всичко, което някога се е намирало в нея, според Ан тя днес служи за ателие на скулптора Джани Арикò.
© photo by Fausto MaroderЕто и снимката, направена през месец май 2009, която преди време видях в блога на Алдо VENEZZIAMENTE. Aко кликнете на линка ще разберете повече за този екцентрик, аз няма сега да си правя труда да го превеждам от френски.
Ето и австралийската кола и мотор на Шон Гладуел, представил Австралия на 53то Биенале в Градините с (макети на?) колата и мотора от свръх-австралийските си филми. Колата спокойно си беше паркирана, а моторът бе забит (пардон, инсталиран) в стената на австралийския павилион, където в двете затъмнени зали можеха да се видят на големи екрани двата му филма с ясни послания. Уви, ние не ги гледахме, за да ви кажа точно какви бяха, но който се интересува може да провери в Интернет.
Australia Shaun Gladwell
Commissioner: Doung Hall
Venue: Giardini
Австралия на 53то Биенале се представяше с още четирима артисти или с още двама и един тандем, които ние така и не видяхме в Ludoteca Santa Maria Ausiliatrice в сестиере Кастело.
Е, тези сцени бяха много австралийски, носеха нещо от духа на Ръсел Кроу, който всъщност е дошъл в Австралия от Нова Зеландия. Това поне бе само опасно на вид, но не покъртително като другия филм с моториста и животното в другата зала на Австралийския павилион.
Това с мотора беше ужасяващо, съжалих, че бях попаднала точно на тези кадри с мъртвото животно и не можех да разбера артиста, който бе заснел как го вдига, както и кураторите, които бяха решили да представят Австралия точно с него. (Така и не разбрах той ли го бе блъснал или го намерил край пътя и не искам да зная.) Беше покъртително, малкото което видях предизвика в сърцето ми такава жал, каквато май вече никоя "Пиета" не може да предизвика, а съм видяла 3 на Микеланджело и на един друг по-късен скулптор в катедралата на Орвието, също много въздействаща.
Дотука бяха бутафориите, истинският сребрист ягуар така и не го снимах във вътрешния двор на казиното, нямах никакво намерение да снимам автомобил във Венеция, пък дори и ягуар в двора на палацо Вендрамин Калержи, където в мецанина с изглед към Канал Гранде преди 130 години е умрял влюбилият се във Венеция Рихард Вагнер.
Ето обаче накрая една снимка от Венеция, която намерих в сайта на Ан,The Churches of Venice. На нея виждаме една стара кола до църквата Сант`Андреа дела Дзирада (S. Andrea della Zirada) недалеч от Пиацале Рома. Църквата е издигната през ХІV век, реконстуирана е към средата на ХV и запазила тогавашната си тухлена фасада, а камнарията с купол е от ХVІІІ век. Затворена отдавна за култа и лишена от всичко, което някога се е намирало в нея, според Ан тя днес служи за ателие на скулптора Джани Арикò.
Във Венеция няма коли (първа част)
Дори и да го знаете, осъзнаването на този факт е повече от вълнуващо. Колите стигат до Piazzale Roma, където при автобусния паркинг чакат няколко бели таксита готови да поемат към някое от двете летища, към Местре и Порто Маргера.
До Пиацале Рома (название, на което ще се спра някой друг път) са и общинските гаражи - мисля, че са два, високи сгради с паркинги на няколко нива, ако наблюдавате внимателно може да видите през прозорците как някоя кола се спуска по серпентината на етажите и да я проследите с поглед докато не слезе до нивото на земята.
Там, мисля, че държат колите си венецианците, които работят на сушата или прекарват лятото във вилите си на terraferma. Дочула съм, че гондолиерите държат колите си в гаражите на Лидо - тесния дълъг остров, който отделя лагуната или Венецианския залив както някои наричат басейна на Сан Марко от Адриатическо море. В гаражите им, казват имало само ягуари и поршета, въпреки че един гондолиер беше отговорил на тези изпълнени със завист коментари, че карал мерцедес, каквато кола имал и зъболекаря му.
Минeте ли тези три моста вече няма и да си помислите за коли. Последният път направо се шокирах като видях във вътрешния двор на палацо Вендрамин Калержи, Казиното на Венеция, един изложен ягуар за примамка. Иглеждаше нелепо във Венеция, дори ми се стори отблъскващ. Помислих, си за какъв дявол е тук! Стори ми се, доста гадно вечерта в казиното. Следващият път бих искала да отида в този вътрешен двор посред бял ден и ми ще да няма изложена на платформа кола. Тук е момента обаче да кажа, че в Италия няма казина. Единственото изключение е във Венеция. До скоро през лятото то се местеше на Лидо, а само през зимата се помещаваше в палацото на Канал Гранде. Знам, че вече има и филиал близо до летището Марко Поло. Като влязохме онази ноемрийска вечер дори не забелязах прекрасната vera da pozzo със скулптирани капители в средата на двора, толкова се шокирах виждайки колата и една безкусна модерна "скулптура" на гола жена извила гръб назад върху кон, с фишове или фалшиви (хартиени) банкноти втъкнати в едната ръка. Но стига сега за това.
Лидо е венецианския остров, на който освен коли има и автобуси. Колите несъмнено имат фериботна връзка със сушата. Както и автобусите, с които може да се стигне "по вода" до Киоджа. Има и много велосипеди, които могат да се наемат, за да се направи с тях обиколка на острова, който е твърде голям (на дължина), за да се обхожда пеша. Не случайно Giro d'Italia, колоездачната обиколка на Италия всяка година стартира именно от Лидо.
Пеша се върви само от крайната спирка на vaporetto Linea 1 Gran Viale Santa Maria Elisabetta до баните - обществения плаж.
Чудесно място, ако желаете да си прекарате приятно, без да харчите пари. На втора линия има шезлонги с матраци и огромни легла с балдахин, който пази от слънцето, обикновенни чадъри и нормални сгъваеми шезлонги за сядяне. На първа линия до морето обаче няма чадъри, няма шезлонги, няма никакви водни атракции, хората си лежат на хавлиите и отвреме навреме влизат в плиткото море.
За четирите дена, в които ходехме на плаж, навътре за да поплува влизаше само мъжа ми, който за изчерпателност би добавил "и един руснак" (когато го питах откъде е разбрал, че онзи е руснак, ми отвърна, че като влязал по-навътре го чул да говори с един друг). Морето дълго е плитко, точно както го е описал Томас Ман и по плажа минават същите продавачи на евтини дрехи и дрънкулки, за които е писал и той. Разликата е само, че вече те са с тъмен цвят на кожата, идват от Африка или от Южна Америка и коленичат на пясъка когато показват стоката си. Една самотна дама, която два или три дни плажуваше близо до нас, разглеждаше всичко, скучаеше и така се развличаше, гледаше летните рокли и блузи, произведени в Китай, евтините бижута, дори хареса един гердан от речни перли, слушах продавача, който й предлагаше каквото смяташе, че ще хареса, и когато тя се спря на речните перли и той реши, че ще ги купи, тя го попита дали ще дойде утре, защото днес не беше взела в себе си пари.
Минаваше и продавач на хвърчила, но той само вървеше по плажа без да досажда на никого. Същото имаше подвижен бар - една количка, която се местеше от едно място на друго. А от другата страна на обществения плаж бе Hotel Des Bains, хотела от "Смърт във Венеция", в който Томас Ман отседнал с жена си и брат си, и където се вдъхновил за написването на прочутата си новела. Голям е, с 195 стаи, огромен частен парк и частен плаж, до който така и не се разходихме, за да видим отдалече поне кабинките за преобличане... Но нещо трябва да остане и за следващия път.
Думата ми беше за колите обаче. Първият път когато отидохме на Лидо на централната алея с дървета, която пресича острова и води до плажа ни посрещна специално организираното тази неделя на Реденторе изложение на ламборджита.
На италиански се казва ламборгини, на на български сме свикнали да казваме "ламборджини", някак по-италиански ни звучи. Тогава булеварда, по който през другите дни всъщност не минават кой знае колко коли, бе затворен за движение и по платното на добре преценено разстояние една от друга бяха паркирани различни цветове и модели Ламборгини от 70те, 80те и 90те години. Голямо зяпане и позиране падаше. Един баща, докато снимаше сина си го надъхваше "Твоя е! Твоя!". Заснех как пред убийствено зеленото ламборгини позираха независимо един от друг едновременно трима човека, една блондинка около 40те приклякаше подред до предната гума на почти на всяка кола без значение на цвета. Аз не устоях само на оранжевите, имаше две и се снимах при двете. И при едно синьо от кроя на 60те или началото на 70те. Цялото това забавление на отиване към плажа. Последната кола бе бяла, модел с двигащи се врати и ако другите коли бяха празни, там собственика правеше някакви демонстрации. Беше се образувал направо кръг от зяпячи, сред които имаше дори едно джудже.
Минаха трима младежи запътили се към плажа и чух единия от тях да казва с презрение: "Questa è una merda". Сигурно са били фераристи, после ми каза мъжа ми, който след това всеки път като станеше дума ме упрекваше, че не съм снимала първата, единствената, която истински му бе харесала. На връщане от плажа, след около два часа, ламборджинитата вече ги нямаше. Ако обаче искате да ги видите може да кликнете тук и да видите снимките, които направих Il nostro primo giorno a Lido.
До Пиацале Рома (название, на което ще се спра някой друг път) са и общинските гаражи - мисля, че са два, високи сгради с паркинги на няколко нива, ако наблюдавате внимателно може да видите през прозорците как някоя кола се спуска по серпентината на етажите и да я проследите с поглед докато не слезе до нивото на земята.
Там, мисля, че държат колите си венецианците, които работят на сушата или прекарват лятото във вилите си на terraferma. Дочула съм, че гондолиерите държат колите си в гаражите на Лидо - тесния дълъг остров, който отделя лагуната или Венецианския залив както някои наричат басейна на Сан Марко от Адриатическо море. В гаражите им, казват имало само ягуари и поршета, въпреки че един гондолиер беше отговорил на тези изпълнени със завист коментари, че карал мерцедес, каквато кола имал и зъболекаря му.
Минeте ли тези три моста вече няма и да си помислите за коли. Последният път направо се шокирах като видях във вътрешния двор на палацо Вендрамин Калержи, Казиното на Венеция, един изложен ягуар за примамка. Иглеждаше нелепо във Венеция, дори ми се стори отблъскващ. Помислих, си за какъв дявол е тук! Стори ми се, доста гадно вечерта в казиното. Следващият път бих искала да отида в този вътрешен двор посред бял ден и ми ще да няма изложена на платформа кола. Тук е момента обаче да кажа, че в Италия няма казина. Единственото изключение е във Венеция. До скоро през лятото то се местеше на Лидо, а само през зимата се помещаваше в палацото на Канал Гранде. Знам, че вече има и филиал близо до летището Марко Поло. Като влязохме онази ноемрийска вечер дори не забелязах прекрасната vera da pozzo със скулптирани капители в средата на двора, толкова се шокирах виждайки колата и една безкусна модерна "скулптура" на гола жена извила гръб назад върху кон, с фишове или фалшиви (хартиени) банкноти втъкнати в едната ръка. Но стига сега за това. Лидо е венецианския остров, на който освен коли има и автобуси. Колите несъмнено имат фериботна връзка със сушата. Както и автобусите, с които може да се стигне "по вода" до Киоджа. Има и много велосипеди, които могат да се наемат, за да се направи с тях обиколка на острова, който е твърде голям (на дължина), за да се обхожда пеша. Не случайно Giro d'Italia, колоездачната обиколка на Италия всяка година стартира именно от Лидо.
Пеша се върви само от крайната спирка на vaporetto Linea 1 Gran Viale Santa Maria Elisabetta до баните - обществения плаж.
Чудесно място, ако желаете да си прекарате приятно, без да харчите пари. На втора линия има шезлонги с матраци и огромни легла с балдахин, който пази от слънцето, обикновенни чадъри и нормални сгъваеми шезлонги за сядяне. На първа линия до морето обаче няма чадъри, няма шезлонги, няма никакви водни атракции, хората си лежат на хавлиите и отвреме навреме влизат в плиткото море.
За четирите дена, в които ходехме на плаж, навътре за да поплува влизаше само мъжа ми, който за изчерпателност би добавил "и един руснак" (когато го питах откъде е разбрал, че онзи е руснак, ми отвърна, че като влязал по-навътре го чул да говори с един друг). Морето дълго е плитко, точно както го е описал Томас Ман и по плажа минават същите продавачи на евтини дрехи и дрънкулки, за които е писал и той. Разликата е само, че вече те са с тъмен цвят на кожата, идват от Африка или от Южна Америка и коленичат на пясъка когато показват стоката си. Една самотна дама, която два или три дни плажуваше близо до нас, разглеждаше всичко, скучаеше и така се развличаше, гледаше летните рокли и блузи, произведени в Китай, евтините бижута, дори хареса един гердан от речни перли, слушах продавача, който й предлагаше каквото смяташе, че ще хареса, и когато тя се спря на речните перли и той реши, че ще ги купи, тя го попита дали ще дойде утре, защото днес не беше взела в себе си пари.
Минаваше и продавач на хвърчила, но той само вървеше по плажа без да досажда на никого. Същото имаше подвижен бар - една количка, която се местеше от едно място на друго. А от другата страна на обществения плаж бе Hotel Des Bains, хотела от "Смърт във Венеция", в който Томас Ман отседнал с жена си и брат си, и където се вдъхновил за написването на прочутата си новела. Голям е, с 195 стаи, огромен частен парк и частен плаж, до който така и не се разходихме, за да видим отдалече поне кабинките за преобличане... Но нещо трябва да остане и за следващия път.
Думата ми беше за колите обаче. Първият път когато отидохме на Лидо на централната алея с дървета, която пресича острова и води до плажа ни посрещна специално организираното тази неделя на Реденторе изложение на ламборджита.
На италиански се казва ламборгини, на на български сме свикнали да казваме "ламборджини", някак по-италиански ни звучи. Тогава булеварда, по който през другите дни всъщност не минават кой знае колко коли, бе затворен за движение и по платното на добре преценено разстояние една от друга бяха паркирани различни цветове и модели Ламборгини от 70те, 80те и 90те години. Голямо зяпане и позиране падаше. Един баща, докато снимаше сина си го надъхваше "Твоя е! Твоя!". Заснех как пред убийствено зеленото ламборгини позираха независимо един от друг едновременно трима човека, една блондинка около 40те приклякаше подред до предната гума на почти на всяка кола без значение на цвета. Аз не устоях само на оранжевите, имаше две и се снимах при двете. И при едно синьо от кроя на 60те или началото на 70те. Цялото това забавление на отиване към плажа. Последната кола бе бяла, модел с двигащи се врати и ако другите коли бяха празни, там собственика правеше някакви демонстрации. Беше се образувал направо кръг от зяпячи, сред които имаше дори едно джудже.
Минаха трима младежи запътили се към плажа и чух единия от тях да казва с презрение: "Questa è una merda". Сигурно са били фераристи, после ми каза мъжа ми, който след това всеки път като станеше дума ме упрекваше, че не съм снимала първата, единствената, която истински му бе харесала. На връщане от плажа, след около два часа, ламборджинитата вече ги нямаше. Ако обаче искате да ги видите може да кликнете тук и да видите снимките, които направих Il nostro primo giorno a Lido.
Абонамент за:
Публикации (Atom)