Rio della Fornace

Rio della Fornace comincia da Canal Grande per confluire dopo 3 ponti nel Canale di Giudecca. Credo che sia il rio più dritto di Venezia come potete vedere dall'ultima foto pubblicata in questo post e fatta da un passaggero dal bordo di una nave di crociera di quelli che partono da Venezia per Grecia e Constantinoli (come i greci dicono anche oggi a Istanbul).


Questa è la prima foto che avevo fatto al Rio della Fornace ancora prima di conoscere il nome di questo rio, dritto dritto nel sestiere di Dorsoduro, l'ho scattata dal ponte de San Gregorio dopo aver visto la collezione di Peggy Guggenheim nella seconda metà di settembre 2008


La foto del canale secco l'avrà scattato A Lover of Venice (conosco già il suo nome, ma mi piace il soprannome) chi è stato così gentile e ha dato il permesso di usarla, come mi ha permesso di usare e la bellissima foto dello stesso Rio della Fornace fatta da lui dal bordo di una di quelle navi di crociera.


Le altre foto scattate da A Lover of Venice dal bordo di "Costa Serena" potete vederle nella sezione "Venice by Boat" del suo sito per il quale do subito il link

The beast with two backs

IAGO:
I am one, sir, that comes to tell you your daughter and the Moor are now making the beast with two backs.


Shakespeare, "OTHELLO, THE MOOR OF VENICE", Act I, Scene I, 106-155

un'altra mostra in palazzo Cavalli Franchetti

E' stata la mostra "Glasstress" dal 6 giugno al 22 novembre 2009 che portava alla ribalta 45 opere e installazioni nelle quali il vetro rivestiva un ruolo primario. Ci erano presenti opere artistiche dei parecchi artisti importantantissimi per l'arte del Novecento i cui nomi conoscevo. Non sono entrata subito a vedere la mostra, ho preso un listino con le fotografie di alcune delle opere e i nomi elencati degli autori e ho avuto il tempo di guardarla sulla spiaggia di Lido. Ho deciso che non potevo non andarci e quando ci sono andata qualche giorno dopo è stata una bella sopresa che si potevano fare delle fotografie. Poi ho scritto molto di questa mostra (in bulgaro), più di 5 pagine forse, una cosa che non potrò ripetere anche in italiano, però devo dire che oltre le opere di Tony Cragg, Man Ray, Bob Rauschenberg, Dan Graham e Giseppe Penone che senza dubbio volevo vedere, guardando le foto nel listino (non so se dice così, forse diplian devo dire) mi sentivo molto attrata da un'opera intitolata DARK DAWN di un certo Fred Wilson il cui nome non conoscevo. E poi nella mostra non l'ho trovata la sua opera, non c'era. Ho chiesto informazione da una delle ragazze, (tutte belle, francesine, potevano fare anche modelle, lavorano d'estate presso un programma universitario di scambio di mano d'opera di studenti forse) e lei mi ha detto che l'autore aveva cambiato la sua opera dopo l'inaugurazione e l'aveva sostituita con un'altra. E quest'altra opera d'arte era lo specchio di Iago, era intitolata così l'opera che aveva scelto di rappresentarlo lì a Venezia, quel newyorkese nato nel 1954: IAGO'S MIRROR, dallo stesso anno 2009. Grande!
Dal vivo lo "Spazio" di Sergio Bovenga, sempre opera recente del 2009, era molto molto diverso dalla foto nel diplian, mi sono fatta un'autoritratto nel riflesso.


Jean Michel Othoniel RICOCHET ROUGE 2009




Hans (or Jean) Arp
COLLAGE N.2 (OGGETTO DI VETRO) 1964 Ho visto simile cose sue che si vendevano in una piccola galleria d'arte in Piazza San Marco, sotto le Procuratie Nuove e sotto le arcate che sostengono la grande sala della Biblioteca Marciana. Questo profilo di donna nella cornice sembrava meglio di quelle cose nella galleria. Ma chi vuole avere qualcosa di vetro ideato da Jean (o Hans) Arp ora sa dove può andare a comprarselo.


Soyeon Cho IN BLOOM 2009 Si capisce tutto notando le forchette di plastica.




Pensavo che non capivo mai chi era l'autore di quella serie di cornici con contenuto diverso, davanti ai quali avevo fotografato il TURISTA ma per sopresa, dopo aver scoperto il blog di Anna Livia, ho visto che anche lei aveva visitato questa mostra e poi aveva scritto il titolo di quella serie di cose in cornici dorate. E l'autore era la famosa francese ORLAN della quale mi parlò una volta un giovane scultore bulgaro tornatosi da Parigi (l'avesse incontrata in una festa se non mi sbaglio). E così la nostra Anna Livia aveva scritto il titolo sotto la foto che aveva fatto nella mostra: "Mirrors portraits: Stress of our Society", 2009

per vedere le sue foto potete cliccare QUI

Accenti giusti in regalo

Si tratta dell'accento tonico

Sotopòrtego - da Christian che sentendomi pronunciarlo in modo sbagliato "Sottoportego del Casin dei Nobili" mi ha corretto con la sua voce d'attore, molto ricca di sfumature.



Ca' Pèsaro - da quel signore veneziano che prima non capiva cosa gli chiedevo ma una volta dopo aver capito che dicevo "Ca' Pesaro" ha detto: "Ah, Ca' Pèsaro... venite con me" e ci ha accompagnato per metà strada vicino alla Galleria d'Arte Moderna dove ci aspettava l'uomo bianco di Bernardì Roig.



Zàttere - dal sindaco Massimo Cacciare mentre raccontava come da ragazzino incontrava Ezra Pound in Zattere. "Come era fisicamente?" l'ha domandato la giornalista nel video. "Un profeta"

Massimo Cacciari parla di Ezra Pound

L'avvocato Orsoni, che rappresenta la coalizione di centro sinistra, è il nuovo sindaco di Venezia. Massimo Cacciari non si è ripresentato alle elezioni e ha dichiarato che tornerà a fare il professore di filosofia. L'ho visto fotografato da Fausto come scopre la lapide con la poesia di Mario Stefani in campo San Giacomo dell'Orio nei primi di marzo quest'anno, l'ho visto in video come consegna il Leone d'oro alla carriera a Yoko Ono all'inizio della Biennale "Fare mondi" l'anno scorso e anche come parla di Ezra Pound in isola di San Michele. Chi sarà interessato a vedere quel video può vederlo cliccando qui

due giorni di nebbia

Io non ho mai visto la nebbia a Venezia. Queste foto me l'ha mandate la mia amica Rayna insieme alle foto della mostra di Felice Carena. Non le ha fatte con la macchina fotografica, queste foto, filmava con la camera professionale e poi avrà traferito queste immagini in foto per mandarmele. Mi piacerebbe molto se potessi vedere tutto ciò che aveva filmato.





Никога не съм виждала мъглата във Венеция. Ходила съм две пъти за по две нощи през септември и веднъж за четири нощи през ноември, но никога не съм виждала венецианската мъгла. Виждала съм я само на снимки и много бих искала да видя как града са губи наполовина в тази мъгла. Тези снимки ми ги изпрати Райна, но тя не ги е правила с фотоапарат, а с камера. Така, че е филмирала и мъглата, но едва ли е същото, като да се озовеш сред нея на живо. Много е хубав разказа на Фаусто за мъглата и ми се иска тук да прибавя един линк към него. Той е на италиански, но ако Фаусто няма нищо против би ми харесало да го прибавя в моята книга.

Chi vuole leggerlo in italiano il racconto di Fausto per la nebbia deve cercarlo tra i suoi post di febbraio o cliccare qui

Felice Carena, gli anni di Venezia

Devo dire che Felice Carena non lo conoscevo, neanche per nome, ma dalla sua generazione conosco pochi dei pittori italiani, infatti conosco bene solo Ottone Rosai e il mio professore Rezio Buscaroli. Felice Carena me l'ha menzionato la mia amica Rayna Castoldi di Milano che è andata a Venezia in qualità di girnalista per l'inagurazione sabato il 27 marzo. Intanto anche Walter aveva messo un post per la mostra in questione ed oggi la mia amica che da presto si dileta di fare anche "camerawoman" mi ha mandato alcune foto dei quadri di Felice Carena, morto a Venezia nell'anno 1966 dalla mostra con la quale Venezia gli rende omaggio. Rayna che è stata tra i giornalisti acreditati per l'evento poi ha scarcaricato le foto dal filmato ed qua colgo il caso per rigraziarle ancora una volta di avermele mandate. Non so ancora se tra i pittori venuti a Venezia nel mio libro ci sarà anche Felice Carena, però nel blog è già presente.


Quest'immagine messa sulla facciata di palazzo Cavalli Francheti che adesso si vede dai vaporetti e dal Ponte dell'Accademia, la donna nuda seduta di spalle, potete trovarla su Google se scrivete nella casella Felice Carena.







Invece di scrivere di nuovo qualcosa su Felice Carena e sulla mostra che gli rende omaggio in palazzo Franchetti ora Istituto Veneto di Scienze Lettere ed Arti do qui il link per quello che aveva postato nel suo blog Walter Fano, potete cliccare

qui

Ponte dei Sospiri nel cielo dei Sospiri

com'è dentro


dare uno sguardo dal Ponte dei Sospiri


Подглед от Моста на въздишките


fuori di giorno и отвън денем


е di sera и вечер

l'inizio del Rio Novo che confluisce nel Canal Grande

Ecco dove vanno quelli in piedi e quelli seduti


Quello che è rimasto dell'ex monastero "Santa Chiara" oggi è diventato "Hotel Santa Chiara", di tre stelle. Forse dovrei fare una lista degli alberghi che una volta erano monasteri. Se la facevo, cominicato con "Santa Chiara". Da qui si vede e il nuovo ponte "di cristallo" detto Calatrava o della Costituzione dal quale avevo fatto le due foto precedenti.



e voltandoci verso Nord Nordovest (come il titolo del film con Cary Grant) si vede il ponte verde di metallo "Santa Chiara" o del Monastero che segna l'inzio del Rio Novo





Ponte dei Tre ponti, visto dal Ponte del Prefetto o Papadopoli. Non sono mai andata in quella direzione.

il nuovo Ponte Calatrava o della Costituzione

Eccoci arriviamo il 3 novembre, decisi di andare a piedi fino al nostro b&b in calle Gabriella. La dicesione dipendeva dal tempo, faceva bel tempo e non ci rechiamo a percorrere il nuovo ponte "di cristallo".



Ето ни, пристигаме отново на 3 ноември, решени да отидем пеша до нашия b&b на calle Gabriella, която свършва при Rio dei Mendicanti. Решението зависеше от времето, а времето е хубаво, така че се отправяме към новия мост над Канал Гранде, проектиран от Сантяго Калатрава и затова наричан моста "Калатрава", открит за минаване последните 15 минути на 11 септември 2008 година.



стъкло и бял камък от Истрия, от който са направени много от представителните сгради във Венеция, моста Риалто (построен между 1588 и 1591) и моста при гарата наречен "Скалци" (през 1934)



парапети от стъкло и corrimano (лента за поставяне на ръката като при ескалаторите, не, не се движи) от бронз, обаче бронз от третото хилядолетие, приятен на пипане




И след снимките от моста, поглед назад към слънцето клонящо към залез, чиято светлина ухажва красотата на Венеция, по начин по който едва ли е ухажвала кой знае колко други градове в хилядолетната си история



Ето и една снимка от предишното пристигане, през септември, когато се качихме на vaporetto при Piazzale Roma и минахме под новия мост вместо по него. И друг път бях виждала долната част завита с платнища, предполагам извършваха някакви укрепителни работи. Дали пък няма да направят нещо като лифт за инвалидите там? Това последното изглежда са някакви мои фантасмагории, но не съвсем безпочвени, помислили са и за тях и се очаква да направят адаптация.



И една снимка от вечерната ни разходка с vaporetto през лятото, вечерта на неделята на Реденторе, след като бяхме хванали края на вечерната служба в "Сан Дзакария"





И идва време да си тръгнем, след четири ноември дни във Венеция, отново по същия мост, но сутринта в 11, а пристигнахме в ранния следобед към 4

il Quarto ponte sul Canal Grande

La storia

Fino al 1850, il Canal Grande era oltrepassato solamente dal ponte di Rialto: nel giro di dieci anni gli austriaci realizzarono due ponti in ferro, uno davanti alle Gallerie dell'Accademia e uno di fronte alla stazione ferroviaria, definiti entrambi dai veneziani "orridi bislunghi" per la forma che li caratterizzava. I due ponti in ghisa, oltre ad essere notevolmente deteriorati dal salso, condizionavano eccessivamente la navigazione sul canal grande, così furono entrambi sostituiti tra il 1934 e il 1938, rispettivamente dal ponte provvisorio in legno all'Accademia e dal ponte degli Scalzi realizzato interamente in pietra d'Istria, entrambi su progetto dell'ingegnere Eugenio Miozzi (1889-1979), all'epoca a capo della Direzione Lavori e Servizi pubblici del Comune di Venezia.

Nel tempo, l'eccezionale sviluppo del turismo internazionale ha condotto spesso l'attenzione sul centro lagunare da parte dei più noti e famosi progettisti: si sono così interessati alla progettazione nella città lagunare (senza che alcunché sia mai andato in porto) Le Corbusier, Louis Kahn, Frank Lloyd Wright e più recentemente Alvaro Siza.



Il progetto

Nel 1997 il famoso architetto scultore ed ingegnere Santiago Calatrava regalò alla città di Venezia il progetto esecutivo per un quarto ponte sul Canal Grande di collegamento tra l'area di arrivo a Venezia (Piazzale Roma) e la zona della stazione di Santa Lucia. Calatrava è autore di altri ponti famosi, come ad esempio il Puente de la Mujer di Buenos Aires, il Puente del Alamillo sul Guadalquivir e l'Oberbaumbrücke di Berlino.

Il progetto mostra un ponte dalla forma arcuata con una campata di 81 metri, larghezza di 6 metri alla base e 9 al centro per un’altezza di 10 metri al culmine; la struttura è in acciaio, i pavimenti in vetro, pietra d'Istria e Trachite Grigia Classica di Montemerlo. Anche i parapetti sono in vetro, con corrimano in bronzo


Battesimo e apertura

Il sindaco ha proposto di chiamare l'opera dell'architetto spagnolo "Ponte della Costituzione" e di ribattezzare Piazzale Roma (toponimo assegnato in epoca fascista) con il nome dell'antifascista ed europeista Silvio Trentin, notando però le difficoltà conseguenti al mutamento di un nome fortemente radicato e conosciuto.

In precedenza il sindaco Massimo Cacciari aveva proposto in sede di Consiglio Comunale il nome di Ponte de la Zirada dato che il ponte si trova in corrispondenza della curva iniziale del Canal Grande, anticamente denominata zirada in dialetto veneziano (a poca distanza si trova infatti la chiesa di Sant'Andrea della Zirada, ora sconsacrata e completamente inglobata nel terminal automobilistico di Piazzale Roma). La proposta ricalca quella che era la volontà dell'Amministrazione Comunale negli anni trenta[7] di chiamare il campo di fronte alla Stazione di Santa Lucia Campo de la Zirada, ma durante il periodo fascista si preferì dare un nome che richiamasse la centralità del potere, per cui prese il nome che tutti ormai conoscono, veneziani e turisti, di "Piazzale Roma". Dopo la posa in opera dei conci del ponte erano circolate altre ipotesi sul nome, tra cui Ponte delle Due Sante, in riferimento al nome delle due fondamenta unite dal ponte, quella di Santa Chiara e quella di Santa Lucia; Ponte Sabbadino, in onore del Proto che nel XVI secolo concepì l'idea di un nuovo ponte sul Canal Grande all'incirca nella stessa collocazione).

Il 4 settembre 2008 il sindaco Cacciari ha annunciato che, con decisione presa all'unanimità dalla giunta, il ponte si chiamerà "Ponte della Costituzione".

L'apertura del ponte è avvenuta alle ore 23:44 di giovedì 11 settembre 2008.

Il testo è tutto preso da Wikipedia italiana corpeso i titoli delle sezioni, la foto è dal sito di Comune di Venezia per la conferenza stampa, mi dà fastidio che la parte più alta della cupola di San Simeone Piccolo è tagliata. La fotografia è stata scattata dai garage.

http://it.wikipedia.org/wiki/Ponte_della_Costituzione

Quindi non è stato solo Ezra Pound a parlare dell' "Era" dei fascisti in colegamento con il ponte dell'Accademia. Se ne parla ancora a Venezia e il sindaco Massimo Cacciare voleva che cambiasse anche il nome di Piazzale Roma.

Ponte degli Scalzi

Ho trovato queste due belle foto d'estate, dal sabato del Redentore quando siamo arrivati a Venezia dopo una notte a Verona e usciti dalla porta della stazione "Santa Lucia" siamo stati inglobati dall'atmosfera della festa. Dio mio, che arrivo! Ho fatto una foto dal ponte degli Scalzi e abbiamo continuato a camminare a piedi con le valigie a ruote.



Намерих тези две летни снимки, от пристигането ни през юли, за празника на Реденторе след една нощ във Верона. Като пристигнахме на гарата във Венеция, още преди това като навлязохме по моста на Свободата, построен в лагуната, вече знаехме какво ни очаква, бяхме го преживели веднъж и очаквахме да попаднем още щом излезем от вратата на гарата под властта на омагьосващата Венеция. Очаквахме го, но то ни изненада, надмина всичките очаквания, атмосферата на празника ни засмука, so to say.



Due anni fa, il ponte degli Scalzi era, in ordine di tempo, l'ultimo dei ponti costruiti sul Canal Grande. Per l'inaugurazione della stazione ferroviaria gli austiaci volevano un ponte vicino alla stazione "Santa Lucia" presa il nome della chiesa demolita per la costruzione della stazione. La prima strutura in ferro, come era in ferro e quella di fronte all'Accademia era sostituita nel 1934 dal ponte in pietra d'Istria, esguito sy progetto di Eugenio Miozzi, lo stesso ingeniere che vinse il corcorso per il ponte dell'Accademia. Il ponte dell'Accademia però rimase in legno per molti anni prima di essere rafforzato con una costruzione di sotto in acciaio negli anni 80. E così è arrivato il tempo e dell'ultimo ponte "di cristallo" che collega la stazione con il piazzale Roma, detto "della Costituzione" alias Calatrava dal nome del suo archietetto. Oggi se si arriva in autobus dall'aereoporto si percorre il nuovo ponte di Calatrava e da lì si vede anche il ponte degli Scalzi, preso il suo nome dalla chiesa con la facciata barocca, (unica a Venezia) in marmo di Carrara.

Допреди две години моста при гарата наречен "Скалци" по името на църквата, срещу която се намира беше последния, трети, от мостовете над Канал Гранде по времето на построяването си. Сега обаче е гарата е свързана с Пиацале Рома с последния четвърти мост, открит през септември 2008 година и наречен "Мостът на Конституцията" или на Калатрава по името на неговия архитект. Така, че мостовете над Канал Гранде вече са четири, а най-новият някои наричат и "кристалния" защото парапетите му са прозрачни от изключително прозрачно и устойчиво стъкло. Все пак, онези, които пристигат във Венеция с влак и излизат през вратата на гарата ще видят първо "стария мост" или белият каменен мост при гарата, наричан от венецианците "Скалци" заради названието на църквата срещу която се намира, някогашната църква на босоногите кармелити, в която е погребан последния дож на венецианската република, отстъпил пред улитиматума на Наполеон Бонапарт. Мостът при гарата е бил постоен по време на австрийското управление през 1858 и е бил желан заради откриването на гарата "Санта Лучия" (наречена така на името на църквата, която била разрушена, за да се изгради на нейно място гарата). Първият мост е бил от желязо, материал широко използван във втората половина на ХІХ век. През 30те години на ХХ век е железния мост, поставен от австрийците е бил заменен от каменния мост изграден по проект на инжинера Еудженио Миоци (същият, чийто проект е спечелил и конкурса за новия мост при Академията). Мостът при гарата обаче е бил реализиран от бял камък от Истрия и е бил открит през 1934 година. Арката е с дължина 40 метра, а височината му е почти 7 метра. Не знам, защо, но той е последното нещо, което ми е хрумвало да снимам там. Обикновено като съм пристигала Венеция така ме е зашеметявала, че там при гарата просто съм снимала онова, което виждам пред себе си.



Направих тази снимка когато си тръгнахме първия път през септември 2008, бяхме взели от vaporetto от Фондаменте Нуове и с линия 42 минахме по канала на Канареджо, след което излазохме на Канал Гранде. Всъщност никога не съм си тръгвала с тъга от Венеция, защото съм знаела, че ще се върна. Тогава обаче не предполагах, че ще се връщам толкова често.



Върнахме се през лятото, за празника на Реденторе, третата неделя на юли, а билетите бях взела още през февруари. Останахме пет нощи във Венеция и в деня, когато трябваше да се качим на автобуса за Местре ми примъчня още щом видях превозните средства с гуми и ауспуси. Бях си наумила да спестим от последните две нощувки и предпоследната нощ спахме в Местре, а последната в Тревизо, за да разгледаме на сутринта града преди да се качим на самолета. Именно в неделята, след мръкване се качихме на vaporetto (имахме двудневни карти за водния транспорт) и тогава направих тази снимка след 8 вечерта. Не си тръгвахме, а само се разхождахме. Същата вечер седнахме при пианиста на кампо Санти апостоли.



През септември се върнахме и се качихме на vaporetto на пиацале Рома, седнахме най-отпред на седалките през капитанската кабина и направих доста снимки по Канал Гранде. Вече познавах повечето палаци и единствения дискомфорт бяха няколкото капки дъжд, които ме стреснаха някъде преди Риалто и на два пъти ми прекъснаха фотосесията.



И ето ни отново през ноември. Пристигнахме в един великолепен ден, венецианската светлина ни обгърна и бяхме щастливи като никъде другаде.



Този път минахме по новия мост на Конституцията, който аз обичам да наричам "кристалния", а някои наричат "Калатрава" по името на архитекта му. Дотогава дори не си и бяхме тръгвали по него.



От новия мост на Калатрава, наречен "Мостът на Конституцията" се вижда белият мост при гарата, на който всички венецианци казват "Скалци" по името на розовата църква с барокова фасада от карарски мрамор срещу която се намира. Беше вълнуващо пристигане.
Вървяхме пеша, аз правех снимки, а вече стигнали пред "Скалци" (и Иво казва на църквата и на моста така) аз се качих на моста, за да направя и оттам няколко снимки.



На запад, слънцето бе превърнало водата на Канал Гранде в ослепително огледало, заслепяваше ме, но въпреки контражура щракнах няколко пъти.